metoda kompozytorska porządkowania materiału dźwiękowego opierająca się na skali 12-dźwiękowej równomiernie temperowanej, ułożonej w serię, obejmującą 12 stopni skali w dowolnym następstwie (bez powtarzania części składowych). Przebieg utworu opiera się na permutacjach serii i stanowi podstawę wszelkich struktur wertykalnych i horyzontalnych. Podstawą d. jest stały związek między dźwiękami i zachowywanie kolejności ich następowania. Do jej rozwoju przyczynił się gł. A. Schnberg, właściwy odkrywca i twórca wiedeńskiej szkoły dodekafonicznej, której reprezentantami byli m.in. A. Berg, A. Webern. W Polsce d. stosują G. Bacewiczówna, T. Baird, H. Górecki, W. Kilar, K. Penderecki, B. Schffer, K. Serocki, B. Szabelski, B. Woytowicz i inni.
dodekafoniczna muzyka, właśc. dodekafonia
Słownik języka polskiego