(1471-1528)
malarz i grafik, syn złotnika z Norymbergi, najwybitniejszy twórca niem. odrodzenia. Łączył włoską i niderlandzką sztukę renesansową z późnogotyckim ekspresyjnym malarstwem niem. Znał wybitnych humanistów epoki: M. Lutra, Erazma z Rotterdamu; jego mecenasem był cesarz Maksymilian I. Mistrz drzeworytu. Najbardziej znany jest cykl 14 prac Apokalipsa (m.in. Czterej jeźdźcy Apokalipsy), także Duża Pasja i Mała Pasja oraz Życie Marii. D. uznawany jest za największego mistrza miedziorytu w dziejach sztuki (m.in. Rycerz, diabeł i śmierć, Święty Hieronim w pracowni, Melancholia). Jest również autorem obrazów ołtarzowych (Adoracja świętej Trójcy, Czterej apostołowie). Umieszczał w obrazach inskrypcje. W portretach ukazał indywidualność i wyrazistą osobowość przedstawionych postaci (np. Autoportret z 1496, Autoportret z 1500, Portret matki, Portret mężczyzny, Portret Erazma z Rotterdamu, Oswald Krell). Zajmował się też geometrią, perspektywą, proporcją, fortyfikacjami. Twórczość D. charakteryzowała doskonałość rysunku, maestria ukazywania przesłania mistycznego i mistrzostwo techniczne. Wywarł wielki wpływ na sztukę XVI i XVII w.
- Drer Albrecht, (1471-1528)