(łac. digressio = odstąpienie)
odejście od głównego tematu narracji i rozwijanie w jej obrębie innych tematów luźno lub nawet nie związanych z utworem; chwyt styl. stosowany w powieści sternowskiej i w romantycznym poemacie dygresyjnym, np. G.G. Byrona Wędrówki Childe Harolda, A. Puszkina Eugeniusz Oniegin; w Polsce: J. Słowackiego Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu (1836-39) oraz Beniowski. Poema I-V (1841), J. Tuwima Kwiaty polskie (1940).