nurt piśmiennictwa w jęz. łac., rozwijający się najpierw na dworze królewskim, później wśród duchowieństwa i w kręgu zakonów żebrzących, a następnie w Akademii Krakowskiej. Najczęściej występujący w formie kronik, roczników ( annały), żywotów świętych (bujny rozkwit hagiografii w XIII w.). Najstarsze zapisy, roczniki i żywoty świętych pochodzą z XII w., z początku tego stulecia datuje się też Kronika Galla Anonima, natomiast u jego schyłku dzieje Polski uwiecznia W. Kadłubek. W XIII w. franciszkanin Benedykt Polak spisuje Historię Tartarorum, zawierającą m.in. informację o bitwie pod Legnicą, wówczas też ukazuje się Rocznik kapitulny krakowski. W XIV w. powstaje Kronika wielkopolska, uwzględniająca historię Polski od czasów legendarnych do 2. poł. XIII w., Kronika Janka z Czarnkowa, zawierająca opis czasów Kazimierza Wielkiego, natomiast w dziejopisarstwie śląskim Kronika polsko-śląska oraz Kronika książąt polskich. Zapisy dziejów pochodzące z XV w. łączą się z osobami J. Długosza (Historiae Polonicae libri XII, wyd. 1711) i Kallimacha (Historia de rege Vladislao, wyd. 1518).
- dziejopisarstwo średniowieczne, nurt piśmiennictwa w...