1) kierunek artystyczny z początku XX w. będący reakcją wobec naturalizmu impresjonistów, wyrażający potrzebę ujawniania uczuć; nawiązywał do nowoczesnego romantyzmu. Jest postawą wyrażającą aprobatę dla przejawów intuicji, indywidualnego przeżycia, ujawniania emocji. Prekursorem kierunku był V. van Gogh, przedstawicielami m.in. E. Munch, O. Kokoschka, J. Ensor, Ch. Soutine. Termin użyty po raz pierwszy w 1911 przez wydawcę tygodnika "Der Sturm" H. Waldena w odniesieniu do wszystkich kierunków ówczesnej awangardy (kubizm, futuryzm, abstrakcjonizm); 2) sztuka o wzmożonej ekspresji, poruszająca, niepokojąca, wyrażająca wewnętrzny dynamizm dzieła lub demonstrująca stany uczuciowe twórcy (np. Szał uniesień W. Podkowińskiego, Melancholia J. Malczewskiego, Opętanie W. Weissa, Krzyk E. Muncha). 3) e. w formie dzieła - wyrazistość, siła oddziaływania np. poprzez koloryt, silne kontrasty, deformację, zastosowanie dynamicznej kompozycji lub faktury. Po II wojnie światowej niektóre tendencje odrodziły się w ruchu określanym neoekspresjonizmem.
- EKSPRESJONIZM,
- ekspresjonizm filmowy, kierunek w sztuce filmowej,...
- ABSTRAKCYJNY EKSPRESJONIZM, jedna z form ; jego...