(gr. mble-ma = wstawka, ozdoba inkrustowana)
połączenie słowa i obrazu; gatunek rozwijający się w XVI-XVII w., kiedy to jako osobna dziedzina sztuki uformowała się emblematyka; później stopniowo zanikający. Na formę e. składały się: 1) inskrypcja, napis, krótka sentencja, rodzaj motta, 2) alegoria i personifikacja, alegoryczny obrazek ( rycina, ikon) przedstawiający uosobione części ciała, zwierzęta, rośliny, przedmioty o wymowie symbolicznej lub alegorycznej, 3) epigramat komentujący całość. Za jednego z pierwszych twórców tego gatunku uznawany jest wł. poeta A. Alciati, autor Emblematum liber (1531). W pol. lit. baroku znaczące miejsce ma zbiór wierszy rel. Z. Morsztyna Emblemata (1675-80).