(gr. enklitik = nachylenie)
wyraz nie mający samodzielnego akcentu, najczęściej jednosylabowe formy zaimków, przyimków, partykuły i spójniki; łączy się w jedną całość akcentową z wyrazem, po którym następuje tzw. zastój akcentowy, np. skarcił go, ucz się, podaj mu, bodaj że, mówże.
- ENKLITYKI, ^atony^aton^
- we dnie i w nocy, być przy kimś we dnie...
- zestrój akcentowy, tworzą go enklityki...