(gr. epigramma = napis)
krótki, dowcipny utwór poetycki, czasem o charakterze satyr.; wywodzi się ze starożytnej Grecji, znany od VI w. p.n.e. E. pisane w Rzymie, m.in. przez Marcjalisa (I w. n.e.), wywarły znaczący wpływ na poezję nowożytną; pierwotnie były to wierszowane napisy umieszczane na dziełach sztuki, nagrobkach, przedmiotach użytkowych, później tematyka e. została zróżnicowana, natomiast zachował się charakter informacyjny. Gatunek ten spopularyzował w XVI w. w poezji łac. A. Krzycki, w jęz. pol. pisali e. m.in. M. Rej (Zwierzyniec), J. Kochanowski (Fraszki), w XX w. do wzorów e. nawiązywali m.in. M. Pawlikowska-Jasnorzewska i S.J. Lec.
- Symonides zKeos, (ok. 556-468 p.n.e.)