(gr. phantasia)
1) w muzyce instrumentalny utwór muzyczny o nieustalonej budowie, mający charakter improwizacji, mogący nawiązywać do innych form muzycznych lub będący wynikiem ich krzyżowania się (np. w renesansie, baroku f. nawiązywała do
ricercaru, capriccia, w klasycyzmie np. powstały koncerty sonatowe); f. mogła też występować jako wariacja, f. typu programowego, f. jako miniatura itp. 2) W psychologii zdolność do przetwarzania i przedstawiania wcześniej doświadczonych zjawisk, sytuacji, zachowań w sposób nowy, przetworzony lub jako zdolność wyobrażania zjawisk, zdarzeń nieistniejących. Jest czynnikiem niezbędnym w rozwoju intelektualnym, elementem niezbędnym we wszelkiej twórczości. Może występować w sposób ukierunkowany i mimowolny; ma duże znaczenie w marzeniach sennych, w terapii, gra rolę twórczą, ale może też być wynikiem patologii. Odgrywa szczególną rolę w twórczości artystycznej, np. w malarstwie, w lit. Przypisywano jej niezwykłą rolę w epoce romantyzmu.