(gr. phainenin = to, co się zjawia, pokazuje + logos = słowo, nauka)
metoda filoz. odwołująca się do "powrotu do rzeczy", tj. do uzyskania bezpośredniego doświadczenia tego, co dane, fenomenów; opisowe rozpatrywanie zjawiska lub zespołu zjawisk w takiej postaci, w jakiej są dane w doświadczeniu przez uchwycenie i opis tego, co bezpośrednio i naocznie dane, tj. fenomenów, i przez dotarcie do samych przedmiotów badania dostarcza fundamentów wszelkiej wiedzy. U G. Hegla f. ducha ukazuje etapy, przez które obiektywnie istniejący duch wznosi się od poznania indywidualnego do rozumu powszechnego (duch subiektywny - obiektywny - absolutny). Nazwa założonej przez E. Husserla szkoły filozoficznej (1913). W f. chodzi o uchwycenie danych w ich istocie w sposób w pełni krytyczny i pozbawiony wątpliwości. Wśród fenomenologów warto wymienić M. Schelera, R. Ingardena, E. Stein; tzw. f. egzystencjalną reprezentują M. Heideg-ger, J.P. Sartre.
- FENOMENOLOGIA, (filoz. 2)
- FENOMENOLOGIA, (filoz. 1)
- FENOMENOLOGIA, (filoz. 3)