szczególny sposób komponowania wypowiedzi w celu nadania jej wartości estetycznych (np. jasność, patos, ornamentyka) lub walorów sugestywności. Sklasyfikowane przez antyczną retorykę i gramatykę oraz poetykę i określone przez właściwości języka poetyckiego, stanowią świadome i celowe przekształcenia powszechnego użycia języka. Zasady stosowania f.r. określały wzorce zawarte w podręcznikach wymowy. Najwybitniejszy rzym. teoretyk wymowy Kwintylian wyróżnił 4 zasady ich tworzenia przez: 1) dodanie nowego elementu (np. anafora, polisyndeton); 2) eliminację jakiegoś składnika (np. asyndeton, elipsa); 3) przestawienie lub specjalny układ elementów (np. inwersja) 4) zastąpienie jednego składnika innym (charakterystyczne dla tworzenia tropów stylistycznych i składniowych). Popularnie dzielono je na 1) f. myśli polegające na sensie (inventio) oraz 2) f. mowy oparte na słowach (elocutio). Ze względu na funkcję impresywną dzielono je na środki mające: 1) pouczać (np. dygresja, pareneza, sentencja); 2) sprawiać przyjemność; 3) poruszać (np. eksklamacja).
- FIGURY RETORYCZNE, szczególne sposoby kształtowania...
- tropy poetyckie, wjęz. potocznym różnorodne...
- anadiploza, (gr. anadiplosis =...