(ang. folk = ludowy + lore = nauka, wiedza)
1) twórczość ludowa, której gatunek lit. stanowią baśnie, podania, ballady, przypowieści, przysłowia oraz zwyczaje, obrzędy, a także twórczość artystyczna, stroje, zdobnictwo. F. zajmują się folklorystyka, etnografia oraz antropologia badająca kulturowe podłoże mitów, zwyczajów, czynności różnych ludów. W Polsce badaniami nad f. zajmowali się m.in. S. Adalberg (przysłowia), J. Karłowicz, J. Bystroń, O. Kolberg (pieśni ludowe), J. Krzyżanowski (bajki, przysłowia), J. Cieślikowski (f. dziecięcy) oraz współcześnie np. Cz. Hernas, J. Burszta; 2) element kultury właściwy mniejszym lub większym zbiorowościom społ., w których członkowie są związani (świadomym lub nieświadomym) poczuciem wspólnoty, tradycji, tożsamości (np. grupowej: f. szlachecki, f. ludowy, f. miejski, f. marynarski, f. dziecięcy itp.). F. jest zbiorem tekstów, zachowań (wynikających z tradycji i rzeczywistości grupy), akceptowanych (stosowanych i przetwarzanych) oraz przekazywanych, np. kultura umysłowa, materialna, społ., artystyczna; 3) twórczość oparta na motywach ludowych (folkloryzm). Stylizowane w treści lub w formie aranżacje oparte na wyrwanych z kontekstu kulturowego elementach f. przeniesionych, modyfikowanych, przetwarzanych do innych współcz. sytuacji (np. środków masowego przekazu). Zob. też f. w literaturze, muzyka etniczna, ballada uliczna, gwara.