(1415 lub 20-92)
wł. malarz i teoretyk sztuki, otworzył nowy rozdział w sztuce renesansu. Uczeń D. Veneziana, czerpał inspiracje również z prac Masaccia, Fra Angelica, koncepcje zaś teoretyczne L.B. Albertiego dotyczące perspektywy znalazły pełne odzwierciedlenie w geometrycznej doskonałości prac malarskich P.d.F. (np. Biczowanie w Urbino). Cykl fresków w kościele Św. Franciszka w Arezzo przedstawiający Legendę Krzyża Św. i Madonnę w otoczeniu świętych są przykładami perspektywy iluzyjnej. Studiował teorie artystyczne i mat., był doskonałym praktykiem i teoretykiem, autorem ważnego traktatu De prospectiva pingendi. Malarstwo P.d.F. charakteryzuje świetlisty jasny koloryt, zwarta kompozycja, spokój i powściągliwość gestów przedstawianych postaci oraz rodzaj pozbawionej dramatyzmu harmonii. Metoda perspektywy P.d.F. stała się środkiem wyrazu leżącym u podstaw zach. kultury wizualnej aż do powstania kubizmu, a nawet i później; stosował w swym malarstwie te same zasady, na których opiera się fotografia.
- PIERO DELLA FRANCESCA, właśc. Piero di Benedetto...