nurt lit. XIX i XX w., związany z postawą franciszkańską; wykorzystuje topikę opartą na motywach biografii, twórczości i ikonografii św. Franciszka z Asyżu; tworzy portret człowieka ubogiego i świętego, głosiciela miłości, pokory, przebaczenia oraz buntownika, który odrzucił bogactwo, wygody, dostatek i wybrał ludzi małych, prostych i ubogich, "Bożego wesołka", który na przekór średniowiecznej ascezie opiewał radosną chwałę istnienia (Pieśń słoneczna). W Polsce zaczął f. E. Porębowicz (Św. Franciszek z Asyżu, 1899). F. inspirował m.in. L. Staffa (przekład Kwiatków św. Franciszka, 1892), S. Wyspiańskiego (witraże wyobrażające św. Franciszka w płomieniach ekstazy), S. Witkiewicza (przekład Kwiatków… na gwarę góralską, 1907). Franciszkańskie motywy pojawiają się w poezji m.in. J. Kasprowicza (Księga ubogich, 1926), T. Micińskiego (Stygmaty św. Franciszka), J. Wittlina, B. Leśmiana, K. Iłłakowiczówny, J. Lieberta, W. Berenta, B. Obertyńskiej, R. Brandstaettera, E. Stachury, J. Twardowskiego, K. Wojtyły.
franciszkanizm w literaturze
Słownik języka polskiego