(1478-1510)
malarz wł., rówieśnik Tycjana, Veronesego, uczeń Belliniego, poprzednik Tintoretta, kształtujący wenecką szkołę dojrzałego odrodzenia. Mimo że zmarł młodo podczas zarazy, znacząco wpłynął na rówieśników (tzw. giorgioneschi) oraz na twórczość Tycjana; m.in. zerwał z linearyzmem stosując zacieranie ostrości konturów. Malował tematy rel. (np. Madonna z Castelfranco, Judyta, Pokłon pasterzy, Madonna ze św. Jerzym i Franciszkiem), obrazy mit. (np. Śpiąca Wenus, przypisywany Tycjanowi, który dokończył dzieło); tworzył również portrety i sceny pejzażowe. Stosował specjalne efekty światłocieniowe (np. Burza), które uwzględniają wpływ światła na intensywność i nasycenie kolorem oraz różnice światła w różnych porach dnia. Znakomity kolorysta, malował intensywnymi, głębokimi barwami. Trzej filozofowie (skończony przez S. del Piombo), Ucieczka do Egiptu i wspomniana Burza kryją w sobie tajemnice trudnych do interpretacji sensów, poetyckich znaczeń, psychologicznych interpretacji, niepokojąc do dziś teoretyków i interpretatorów sztuki.