(1822-96) i Jules de (1830-70)
franc. pisarze, tworzący wspólnie do śmierci J. Badacze i znawcy XVIII-wiecznych obyczajów, historii, literatury i sztuki tego okresu, z zamiłowaniem zgłębiający szczegółową dokumentację i ze znajomością rzeczy opisujący fakty. Działalność lit. rozpoczęli publikując szczegółowe studia dotyczące kultury XVIII-wiecznej. W swojej twórczości byli prekursorami realizmu. Pierwszą powieść Charles Demailly ogłosili drukiem w 1860. Powieści o tendencjach naturalistycznych to Rene Mauperin (1864) i Herminia Lacerteux (1865). W utworach tych wiernie przedstawiali realia życia i zjawiska patologii społ. wraz z ich biologicznym uwarunkowaniem. Bracia G. byli twórcami stylu o tendencjach impresjonistycznych, który w prozie prowadził do rozluźnienia kompozycji, akcentując jednocześnie pierwiastki liryczno-nastrojowe. Od 1851 prowadzili dziennik Journal de Goncourt (t. 1-9: 1887-96, t. 1-25: 1956-59), w którym opisali życie lit. epoki. Po śmierci brata E. wydał własne powieści, m.in. Kurtyzana Eliza (1877), Bracia Zemgamno (1879), a także studium o sztuce Japonii. Na mocy testamentu E. ufundowana została doroczna nagroda za wybitne osiągnięcia w dziedzinie franc. prozy zwana Prix Goncourt, przyznawana od 1903 przez złożoną z 10 pisarzy Akademię Goncourtów.