(gr. harmonia = współdziałanie, porządek)
najdoskonalsze proporcje występowania dźwięków, dające wsumie określone współbrzmienie iakordy. Współbrzmienie wtradycyjnej muzyce tonalnej oskali 7-tonowej oparte na interwałach: pełnej tercji, kwarcie, kwincie, oktawie oraz na trójdźwięku - przyjemne dla ucha, uznawano za konsonans; pozostałe współbrzmienia były dysonansem (strój pitagorejski). Te podstawowe elementy h.decydowały onastroju icharakterze utworu muzycznego. Na pocz. XX w. wmuzyce nastąpiły wielkie zmiany tonalno-harmoniczne, powstała muzyka atonalna, odbiegająca od tradycyjnych zasad h., wktórej organizacja dźwięków odbywa się na zupełnie innych zasadach. Do rozwoju muzyki atonalnej przyczynili się twórcy tzw. wiedeńskiej szkoły dodekafonicznej, m.in. A. Schnberg, A.Webern, A. Berg.
- Liszt Ferenc, (1811-86)