(1802-85)
franc. powieściopisarz, poeta idramaturg, wybitny polityk, przywódca iteoretyk romantyzmu. Jego debiutem poetyckim jest zbiór poezji klasycystycznej Ody ipoezje różne (1822). Elementy romantyzmu znajdujemy we wczesnych powieściach Han zIslandii iBug Jargal (1826) oraz wtomie poezji Ody iballady (1826). Przedmowa do dramatu Cromwell (1827) to program ruchu romantycznego, domaganie się odejścia od reguł klasycznych. Burza, jaką wywołała premiera Hernaniego (1830), potwierdza słuszność tej koncepcji, umocnionej sukcesami kolejnych sztuk, m.in. Marii Delorme (1831), Król się bawi (1832), Marii Tudor (1833). Najbardziej znaczące zbiory poezji to m.in. Liście jesienne (1831), Pieśni ozmierzchu, Światła icienie (1840). Wyrazem programowej dla romantyzmu fascynacji średniowieczem stała się powieść Katedra Marii Panny wParyżu (1831). Po zamachu stanu Napoleona III H. protestował wobronie republiki, udając się na dobrowolne wygnanie (1851-70). Twórczość tego okresu to m.in. tom poezji polit., pamflet Napoleon Mały (1852), refleksyjne liryki Zamyślenie (1856). W1859 rozpoczął pracę nad cyklem epickim Legenda wieków. Przemiany polit. ispoł. we Francji 1. poł. XIX w. opisał na przykładzie konfliktu jednostki ze społeczeństwem wwielotomowej powieści Nędznicy (1862). Na wygnaniu wydał także Pracowników morza (1866) iCzłowieka śmiechu (1869). Po upadku Napoleona III powrócił do Francji, włączył się wnurt życia polit. zostając w1871 członkiem Zgromadzenia Narodowego, aw 1876 senatu. Wtym okresie powstały następne zbiory poezji, szkice filoz.-hist., powieść Rok 93 (1874).
- Hugo Victor, (1802-85)
- WIKTOR, Pochodzenia łacińskiego,...