(gr. eiro-neia = zwodzenie, udawanie, ukryta drwina, kpina)
1) przypisywanie komuś cech pozytywnych, których ten ktoś oczywiście nie posiada; 2)wtradycji lit. obecna jako chwyt artystyczny utworu lit. I. sokratejska - metoda wyrażenia sprzeczności między tym, co bezwzględne iwzględne, sposób prowadzenia dyskusji filoz., którą Kwintylian pojmował jako sprzeczność między dosłownym asugerowanym sensem wypowiedzi. I. tragiczna - nieubłagane działanie fatum, i. losu, np. wtragediach Sofoklesa Antygona, Król Edyp. I. ariostyczna Ariosto. I. romantyczna - wyraz dystansu podmiotu wobec rzeczywistości, wktórej żył bohater romantyczny, także wobec kultury, konwencji lit. iwartości estetycznych. Do najbardziej czytelnych przykładów obecności i. wdziele lit. należą wiersze G.G. Byrona, J. Keatsa, A. Musseta, H. Heinego, A. Puszkina. Romantycy pol. ujmowali i.jako zaprzeczenie "wzniosłości" iliryzmu, ośmieszanie bólu ipasji ludzkich, uważając, że niszczy ona nieuchronnie poetę. Mistrzowską prezentacją i. jest poemat dygresyjny J. Słowackiego Beniowski oraz twórczość C. Norwida, łącząca sprzeczne elementy, tworząca dysonanse tragizmu z komizmem, wzniosłość zprzeciętnością, realizmu zfantastyką.