(1908-58)
rzeźbiarka imalarka, projektowała również scenografię dla eksperymentalnego teatru "Cricot" prowadzonego wKrakowie przez jej brata Józefa. Studiowała rzeźbę wAkademii Sztuk Pięknych wKrakowie wpracowni X. Dunikowskiego. Wlatach 30. duże wrażenie robiły na niej prace Picassa, Delaunaya ikubistów, tworzyła wtedy abstrakcyjne rzeźby budowane zpozrastanych ze sobą, jakby organicznych elementów. Dojrzały okres twórczości od 1951 jest doświadczaniem możliwości formy ijej metafory faktury, przestrzeni, wynikających zgłęboko ludzkich refleksji iświadomości twórczej artystki. Formy ukazywane wobrazach, zmienne, ruchliwe, oniebywałym ładunku ekspresji, budują przestrzeń, wchodzą wgłąb, aich układy przenikają się zpłaszczyznami jasnego, czystego koloru wydobywając imnożąc wciąż nowe możliwości połączeń, zaskakujących efektów. Obrazy nie przedstawiają przedmiotów, lecz budują aluzję, metaforę, sugerują swą obecność wotaczającej obraz przestrzeni. J. łączyła graficzną technikę monotypii zmalowaniem temperą, pod koniec życia wróciła do rzeźby: Akt, Taniec, Figura należą do dzieł najciekawszych wpol. rzeźbie XX w.; w1958 r. brała udział wBiennale weneckim - była to jej ostatnia za życia wystawa. Sztuka J. ma wsobie wyjątkowy autentyzm; była jednym zniewielu pol. twórców, którzy nie weszli wdialog zsocrealizmem. Najwięcej prac artystki mają Muzea Narodowe wKrakowie, Poznaniu iWarszawie.