(1929-2012)
Reżyser; zdobył rozgłos Balem manekinów B. Jasieńskiego w 1957 w teatrze katowickim oraz Ślubem W. Gombrowicza przygotowanym w teatrze studenckim w Gliwicach. Od 1962 reżyser Teatru Starego w Krakowie, wystawiał zarówno klasykę, jak dramaturgię współcz., np. Szekspira Wszystko dobre, co się dobrze kończy, Henryk IV, Czechowa Wujaszek Wania, Trzy siostry (przede wszystkim wielokrotnie nagradzany Płatonow), Mrożka Garbus, Rzeźnia, Tango; wielokrotnie realizował Ślub czy Matkę Witkacego. Autorem, do którego J. wielokrotnie wracał, był T. Różewicz (Wyszedł z domu, Moja córeczka, Na czworakach, Stara kobieta wysiaduje i in.). J. budowanie inscenizacji teatralnej opierał na precyzyjnej interpretacji lit., możliwie wszechstronnym i głębokim jej odczytaniu. Znakomicie potrafił łączyć lit. z teatrem; dyskretnie realizował wizję sceniczną na podstawie precyzyjnej, idealnie zharmonizowanej konstrukcji przedstawienia, szukania elementów podstawowych budujących rolę. Jego spektakle ukazywały stany wewnętrzne bohaterów. Kilkakrotnie wykorzystywał poetykę snu, ale z niezwykle przejrzystą kompozycją w całości realizacji (np. Pater noster Kajzara, Proces Kafki, Ślub Gombrowicza). J. prawie nie stosował ozdobników i chwytów scenicznych - wszystkie elementy spektakli były precyzyjnie podporządkowane wizji scenicznej inscenizatora. Zmarł 10 października 2012.