ojczysty, naturalny jęz. wszystkich Polaków, wrozwoju historycznym czerpiący zzasobów słownictwa ijego form zdialektów, np. wielkopolskiego, małopolskiego obok zapożyczeń, ludowych powiedzeń, sentencji, przysłów. Współcz. j.p. rozpada się na dwie odmiany: 1) jęz. ogólnopolski, upowszechniany przez dom, szkołę, administrację, literaturę, prasę, radio itelewizję jako środek porozumiewania się wszystkich członków narodu na wszystkie możliwe tematy; ze względu na formę wypowiedzi występuje wformie mówionej ipisanej; wzależności od sytuacji komunikatywnej każda znich może mieć postać swobodną (potoczną, nieoficjalną), używaną na co dzień wsytuacjach nieoficjalnych, albo staranną (standardową, oficjalną), jest formą języka ludzi wykształconych, ujednoliconą pod względem wymowy, leksyki, składni, stylistyki, używaną wsytuacjach oficjalnych, np. wprzemówieniach, wradiu, wykładach szkolnych iuniwersyteckich. Staranna postać pisana (literacka) jest formą wyspecjalizowaną, służącą do przekazywania informacji na różne tematy oróżnych funkcjach, wdwu podstawowych stylach: funkcjonalnym, np. dziennikarski, naukowy iartystyczny, charakteryzuje się bogactwem środków składniowych, synonimiką imetaforyką; 2) dialekty terytorialne przeciwstawiające się jęz. ogólnopolskiemu dzięki właściwościom fonet., leks., czasem gramat. iskładn.; rozróżnia się dwa typy: gwara wiejska (np. podhalańska, żywiecka, kielecka) igwara miejska (jako mowa niewykształconej ludności miejskiej, najczęściej zperyferyjnych części miast).
- POLSKI JĘZYK, (język).
- JĘZYK POLSKI, organ , dwumiesięcznik;...
- taniec języków, ‘całowanie’