(łac. classicus = klasyczny, doskonały, wzorcowy)
zespół cech inspirowanych przez sztukę gr. irzym.; k. był zjawiskiem ogólnoeurop.; jako prąd lit. narodził się wItalii XVI w., okres rozkwitu osiągnął wXVIIw. we Francji. Jego podstawę filoz. stanowił racjonalizm, zasadą tworzenia wlit. było osiągnięcie doskonałości włączeniu piękna idobra jako powszechnej wartości, kanonem stało się naśladowanie wzorów starożytnych. WPolsce k.kształtował się w2. poł. XVIII w. na dworach magnackich (m.in. W. Rzewuskiego), wśród pijarów (S. Konarski), centralnym ośrodkiem k. był dwór króla Stanisława Augusta zgrupą poetów, artystów sztuk pięknych (uczestników obiadów czwartkowych). Ulubionymi gat. były oda (A.Naruszewicz), list poetycki, satyra i bajka (I. Krasicki), poemat opisowy (S. Trembecki), poemat dydaktyczny (F.K. Dmochowski), poemat heroikomiczny (I. Krasicki), komedia dydaktyczna (F.Zabłocki iF. Bohomolec), powieść (Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki I. Krasickiego) i publicystyka (S. Staszic, H.Kołłątaj, F.S. Jezierski). Świadomość poetyki k. kształtowali m.in. W.Rzewuski Onauce wierszopiskiej (1762), I.Krasicki Orymotwórstwie irymotwórcach (1798), F.K. Dmochowski Sztuka rymotwórcza (1788); wśród motywów itematów ważne były cele dydaktyczne, wychowanie człowieka "oświeconego", wykształconego, odpowiedzialnego za losy ojczyzny obywatela.
- rokoko wliteraturze, (franc. rocaille =...