Reklama

komedia

(gr. kômos = hulaszczy pochód + aoide- = pieśń)

gat. dramatu (obok tragedii), którego wyróżnikiem podstawowym jest kategoria komizmu (słownego, sytuacyjnego ipostaci), zakcją dramatyczną mającą pomyślne, szczęśliwe zakończenie dla bohaterów. K. narodziła się wantycznej Grecji, gł. jako k. staroattycka (V w. p.n.e), reprezentowana przez Arystofanesa. Dalszym ważnym etapem była k. nowa (IV-III w. p.n.e), reprezentowana przez Menandra, wprowadzająca tematy związane zżyciem codziennym, atwórców tej miary, co Plaut, Stacjusz, autor Naszyjnika, Terencjusz. Wnastępnych wiekach wykształciły się dwa typy komedii: k.charakterów, reprezentują ją m.in. Skąpiec, Mieszczanin szlachcicem Moliera, Mąż iżona, Damy ihuzary A. Fredry; k. sytuacji reprezentowana przez Wieczór Trzech Króli Szekspira, Dożywocie A. Fredry. Nowe odmiany zaowocowały wAnglii k. elżbietańską (Sen nocy letniej Szekspira) idramatem hiszp. (Lope de Vega, P. Calderon) łączącymi styl realistyczny zbaśniową fantastyką ipoetyckością. Odmiany k. wg kryterium tematycznego: k. rybałtowska, np. Zchłopa król P. Baryki, k. płaszcza iszpady, np. Książę niezłomny P. Calderona, k. łzawa: Minna von Barnhelm G. E. Lessinga, k. obyczajowa: Sarmatyzm F. Zabłockiego, k. intrygi: Śluby panieńskie A. Fredry, k. satyryczna: Rewizor Gogola, k. polityczna: Powrót posła J. Ursyna Niemcewicza, komedioopera - obecna wPolsce wXVIII w. dzięki Krakowiakom iGóralom W. Bogusławskiego zelementami piosenki, pieśni iarii oraz śpiewogrze Na szkle malowane E.Brylla zmuzyką K. Gaertner (XX w.), czarna k. reprezentowana przez J. Geneta, E. Ionesco, H. Pintera, S. Mrożka.

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama