(1910-98)
jap. reżyser filmowy. Debiutował w1943. Sięgał zarówno po współcz. tematy społ. (Pijany anioł), jak też osadzone wprzeszłości (Siedmiu samurajów, 1954); adaptował dla filmu Makbeta Szekspira (Tron we krwi, 1957) iDostojewskiego (Idiota, 1951). Bez względu na kostium - współczesny czy historyczny - K. jest przede wszystkim dociekliwym psychologiem, badającym ludzką naturę - jej słabości, namiętności, skłonność do zbrodni. Rozważaniom reżysera towarzyszy charakterystyczny, rozpoznawalny styl opowieści: przemieszanie tragizmu zkomizmem, przejrzysta narracja (najczęściej epicka), wysmakowane plastycznie kadry, nawiązywanie do tradycji jap. sztuki teatru nő ikabuki, ulubione motywy lasu, deszczu, mgły. Od 1990 r. sięga ponownie do tematów uniwersalnych, posługuje się poetyką oniryczną, przemawia głównie obrazem imuzyką. K. pracuje stale ztą samą ekipą, spośród jego aktorów warto zapamiętać zm. w1998 T. Mifune, pamiętnego odtwórcę ról Makbeta, samurajów, chirurga wPijanym aniele czy Rudobrodego.