(łac. = to, co powinno być przeczytane)
opowieść zawierająca sporo elementów fantastyki, motywów niezwykłych, cudownych. Wywodzi się zobyczajowości średniowiecznych klasztorów, wktórych posiłkom towarzyszyło głośne czytanie utworów pouczających, stąd l.pierwotnie była zapisem życia świętych, męczenników utożsamianym zl. hagiograficzną wprowadzoną do chrześcijańskiego piśmiennictwa przez Prudencjusza (ok. V w.). Najsłynniejszym zbiorem takich utworów jest Złota legenda Jakuba de Voragine z1270, legendy rel. opracowane wXVII iXVIII w. wydano w70 tomach pod tytułem Acta sanctorum. Epicka forma l. od XII w. uzyskuje także kształt dramatyczny w miraklach, aw XVI iXVII w. wteatrze jezuickim. Pod koniec XVIII w. l. objęła swym zakresem również podania ludowe budząc żywe zainteresowanie romantyków cudowną interwencją sił nadprzyrodzonych wsprawy ludzkie. Wlit. współczesnej l. wswej fabule zawiera treści moralno-światopoglądowe, np. Legenda ośw. Julianie Szpitalniku G. Flauberta, jest też składnikiem stylizacji literackiej, np. Imię jej Klara E. Szelburg-Zarembiny.