(1895-1952)
poeta franc. należący do awangardy lit. 2. dekady XX w. W latach 1919-38 członek grupy surrealistów, brał także udział w manifestacjach ruchu dada. Zadebiutował w 1917 tomikiem Le Devoir et inquitude. Jeden z najwybitniejszych poetów surrealizmu, sławę zyskał zbiorami poezji: Umierać z nieumierania i Stolica bólu (1926). Jest to poezja liryczna demonstrująca samotność, pragnienie miłości i poszukiwania związku z otaczającym światem. W czasie II wojny światowej uczestnik Ruchu Oporu, od 1942 członek Francuskiej Partii Komunistycznej. Na początku lat 40. język jego pierwszych utworów zmienia się, nabiera prostoty i naturalności. Kolejne tomy reprezentują typ poezji zaangażowanej, poruszającej problematykę społ.-polit., utwory tego okresu to: Poezja i prawda (1942), Poezja nieprzerwana (1946), Poematy polityczne (1948).