(1885-1970)
pisarz franc., przedstawiciel nurtu katolickiego, członek Akademii Francuskiej, laureat Nagrody Nobla (1952). Jego bogata twórczość obejmuje lirykę, powieści, dramaty ieseje; głównym motywem rozpatrywanym przez autora jest konflikt pomiędzy ludzkimi namiętnościami aduchowymi aspiracjami, ukazany waspekcie wiary katolickiej M. znakomicie łączy tradycje klasyczne zosiągnięciami nowoczesnej powieści psychologicznej. Pierwsze liryki Złożone ręce (1909) iPożegnanie zwiekiem młodzieńczym (1911) przyniosły mu pewien rozgłos, niewątpliwy talent potwierdził wnastępnych tomach poetyckich Burze (1925) iKrew Arysta (1940). Najwcześniejsze powieści Ciało ikrew (1920) oraz Pocałunek trędowatemu (1922) spotkały się zprzychylnymi ocenami krytyków izainteresowaniem czytelników. Cechuje je trafność igłębia analizy psychologicznej, wartości te znajdujemy również wnastępnych Genitrix (1923), Pustynia miłości (1925), Teresa Desqueyroux (1927), Kłębowisko żmij (1932), Koniec nocy (1935), Tajemnica Frontenaków (1935), Czarne anioły (1936), Faryzeuszka (1941), Baranek (1954), Młodzieniec zdawnych lat (1969). Twórczość dla teatru rozpoczął mając już wyrobioną pozycję wśród ludzi pióra. Stworzył dramaty rodzinne Asmodeusz (1938), Niekochani (1945), Ogień na ziemi, czyli kraj bez drogi (1950). Wdziedzinie eseju osiągnął najwyższy poziom, czego przykładem są pozycje: Życie Racine’a (1928), Bóg izłoty cielec (1929), Cierpienia iszczęście chrześcijanina (1930), Powieściopisarz ijego postacie (1933), azwłaszcza Życie Jezusa (1936). Do utworów autobiograficznych zelementami krytyki lit. należą Pamiętnik życia wewnętrznego (1959), Nowy pamiętnik życia wewnętrznego (1965) iListy 1904-1969 (1989).
- Mauriac François, (1885-1970)
- MAURIAC, François (1885-1970)...
- Azevedo Jan, postać z powieści François...