alternacja, wymiana iwspółistnienie wjęz. elementu fonetycznego lub morfologicznego wodmianie wyrazu lub wwyrazach pokrewnych, np. biały - bielszy (a : e), doły - dół
(o: ó), pleść - plotę (e : o), dębina - dąb (ę : ą). O. fonetyczne głosek uwarunkowane są sąsiedztwem fonologicznym, np. buda - bud (b : t, efekt neutralizacji dźwięczności wwygłosie), pstrąga - pstrągowi obok pstrągiem - pstrągi (wymiana spółgłosek twardych k, g na miękkie k’, g’ przed i); o. morfologiczne, tj. fleksyjne isłowotwórcze, najczęściej występują wśród samogłosek e : o, e : a, o: ó, ę : ą, wywołanych przegłosem pol., np. wieniec : wianek, nieść : niosę, wozić : wóz, dęby : dąb; spółgłoskowe, tj. wymiany twardej zmiękką, np. woda : wodzie (d : dź), śmiech : śmieszny (ch : sz); wobrębie morfemów są wymiany sufiksów -in, -eń, -on- zŘ (brakiem sufiksu) wodmianie rzeczowników: mieszczan-in-a obok mieszczan-om, imi-on-a obok imi-ę.
- ALTERNACJA, (inne)
- ALTERNACJA, (język.)