(1885-1947)
aktor, reżyser, wychowawca aktorów, reformator teatru. Był już znanym aktorem intuicjonistą, ulubionym amantem i aktorem komediowym ze sporym doświadczeniem aktorskim i po próbach reżyserii (Wesele, 1915), kiedy w 1919 r. założył Teatr-Studio Redutę. Jako widz poznał teatry Paryża, Berlina, Wiednia, Moskwy, K. Stanisławskiego i MChAT. Początkowo Reduta nie miała programu, lecz szybko stała się awangardowym teatrem i eksperymentalną szkołą. Aspekt szkoły - studia - teatru był nowatorski w kontekście historii Reformy ( Wielka Reforma Teatru) w Europie, którą O. w Polsce oparł na reformie aktorstwa. W Reducie grano zarówno realistyczne W małym domku T. Rittnera, jak i ekspresjonistyczną Ulicę dziwną K. Czyżowskiego, śpiewną Pastorałkę i Wyzwolenie Wyspiańskiego ze znakomitymi rozwiązaniami reżysersko-aktorskimi (aktorzy w codziennych ubraniach, bez charakteryzacji, rozmieszczeni pośród widzów prowadzili dialog z O. na proscenium). Księcia niezłomnego Calderona/Słowackiego O. wystawił w 1926 r. w plenerze. Pracował nad każdą sztuką jak nad odrębnym zjawiskiem, poszukując czegoś głębszego. Reduta była oparta na zespołowości; próby prowadzono w parku, w salach kameralnych, w ogrodzie i na scenie. Po II wojnie światowej reżyser i dyrektor teatrów krakowskich, w l. 1946-47 dyrektor Państwowej Szkoły Dramatycznej w Krakowie.