(1891-1945)
poetka, dramatopisarka, córka W. Kossaka, wnuczka J. Kossaka, siostra pisarki M.Samozwaniec. Wmiędzywojniu związana zkręgiem poetów Skamandra. Debiutowała tomem poetyckim Niebieskie migdały (1922), wśród cenionych tomików na uwagę zasługują m.in. Różowa magia (1924), Pocałunki (1926), Wachlarz (1927), Surowy jedwab (1932), Szkicownik poetycki (1939), zdramatów: Mrówki (1936), Baba-Dziwo (1938). Rozproszone wiersze poetki ukazały się wtomie Ostatnie utwory (Londyn 1956). Wsztuce poetyckiej ważne są dwa tematy: fenomen miłości (jak wcyklu Róże dla Safony) oraz wyrażany filozoficznie fenomen natury; formę artystyczną określaną jako miniatura poetycka cechuje epigramatyczność, upodobanie do zaskakującej pointy, wyrafinowany dowcip, oszczędność środków artystycznych, emocjonalizm, subtelność języka. Za poetycką twórczość P.-J. otrzymała nagrodę Złoty Wawrzyn PAL (1935) inagrodę lit. m. Krakowa (1937). Nazywana polską Safoną.