(łac. persona = osoba)
kierunek filoz., który podstawowe znaczenie przypisuje osobie, ukształtowany pod koniec XIX w.; termin p. pojawił się wdziele franc. filozofa Ch. Renouviera Le Personnalisme (1903), wktórym autor pisał we wstępie: "Osoba jako świadomość iwolność jest fundamentem wszelkiego ludzkiego poznania". P. oddziałał na grupę filozofów amer. ifranc., m.in. G. Marcela, który traktował osobę jako źródło refleksji, azarazem źródło relacji międzyludzkich oraz relacji do "absolutnego Ty", czyli do Boga. Najwybitniejszy twórca p. jako sposobu filozofowania był E. Mounier, który wParyżu założył miesięcznik "Esprit" (1932), stanowiący do dziś trybunę "personalizmu wspólnotowego"; p. oinspiracji tomistycznej wykreował J. Maritain, zainteresowany filozofią egzystencjalistyczną (m.in. J.P. Sartre’a), mimo to nie godził się na jej identyfikację zp., jednocześnie szukał pokrewieństwa zfenomenologią M. Schelera wNiemczech oraz poglądami filozofa żyd. M. Bubera. Upodstaw założeń filozofii personalistycznej jest "byt jej osobowy, awszystko to co wbycie nie jest osobowe, pochodzi od osoby jako sposób komunikacji między osobami" - oto sens filozofii personalisty wł. L. Stefaniniego; cała teologia chrześc. ma charakter p., zajmując się Bogiem osobowym ipowiązanym zNim człowiekiem jako osobą. P. XX w. jest filozofią świadomości iwolności osobowej człowieka. Zdaniem R. Guardiniego osoba to "stawanie się ukształtowane, ufundowane wżyciu wewnętrznym, duchowo określone". Świadectwem oddziaływania p. na katolicką teologię moralną są dokumenty Soboru Watykańskiego II, wktórego pracach uczestniczył papież Jan Paweł II.
- PERSONALIZM, najogólniej stanowisko...
- LAHBABI, Mohammad Aziz, także...
- MOUNIER, Emmanuel (1905-50)