1) wrenesansowej Francji grupa wybitnych poetów, twórców poezji narodowej, do której należeli: P. Ronsard, J.du Bellay, E. Jodelle, R. Belleau iJ.Dorat, wielbiciele lit. antycznej. Stanęli wobronie języka narodowego wykazuąc, że pisanie poezji wjęz. ojczystym jest zaszczytem ipowinnością moralną artysty słowa. Sformułowali zasadę konieczności naśladowania wzorów antycznych, osiągając mistrzostwo artystyczne zwł. wmałych formach lirycznych: epigramacie, elegii, odzie, sonecie, odwoływali się chętnie wjęz. poetyckim do archaizmów, tworzyli neologizmy. Dbali opiękno stylu poezji imuzyczność wiersza, wierzyli wboskie pochodzenie poezji, ufali, że talent jest darem niebios, apoparty pracą twórczą - podstawą nieśmiertelnej sławy. Teorię franc. poezji wyłożył du Bellay wrozprawie Obrona iuświetnienie języka francuskiego (1549) oraz najwybitniejszy znich P. Ronsard wZasadach sztuki poetyckiej (1563); 2) grupa wybitnych twórców.
- PLEJADA, grupa 7 franc. poetów...
- PLEJADA ALEKSANDRYJSKA, plejada tragiczna
- PLEJADA TRAGICZNA, .