utrwalona w tradycji hist.-lit. nazwa oznaczająca poezję okolicznościową towarzyszącą działaniu od 16 XI 1794 utworzonej legii pol.-wł., również twórczość żołnierską tych formacji; także nazwa symboliczna, umowna, określająca całokształt twórczości poetyckiej związanej sytuacyjnie lub tematycznie z walkami różnych pol. formacji wojskowych w latach 1794-1813 (tzw. poezja legionowa). Tradycję wykreowali romantycy (zafascynowani spontanicznością uczuć, kultem Napoleona, zbliżeniem do folkloru żołnierskiego, patetycznym nastrojem). A. Mickiewicz w II kursie wykładów o literaturze słowiańskiej (Lekcja 26) zapoznał słuchaczy z nazwiskami poetów żołnierzy Legionów: J. Wybickiego jako autora Pieśni Legionów Polskich we Włoszech (1797), C. Godebskiego (Wiersz do Legiów polskich), W. Reklewskiego, A. Goreckiego, S. Witwickiego (Wieczory pielgrzyma), T.K. Tymowskiego (Dumanie żołnierza polskiego...). Legioniści śpiewali też dawną pieśń żołnierską Idzie żołnierz borem, lasem..., F. Karpińskiego Ojczyzna nas woła...,
nobilitując godność prostego żołnierza, wzorzec bohaterstwa. Po 123 latach niewoli narodowej Polacy odzyskując niepodległość w Legionach marszałka J. Piłsudskiego kontynuowali nurt p.l. Najbardziej znane wiersze to E. Słońskiego zebrane w tomie Ta co nie zginęła (1915), melodyjnie proste, nawiązujące do tradycji piosenki żołnierskiej (najpopularniejsza o inc.: "Legiony to żołnierska nuta, Legiony to straceńców los...).
- klasycyzm postanisławowski, zespół zjawisk lit.(...)
- Żuławski Jerzy, (1874-1915)
- Godebski Cyprian, (1765-1809)