współczesne p.j. w Polsce wyrasta z tradycji upowszechnienia zasad poprawności jęz.
(2. poł. XIX w.) i utrwalonej w międzywojniu (1918-1939) popularyzacji zagadnień jęz., która sprowadzała się do informacji o błędach i konieczności ich unikania (np. A.A. Kryńskiego Jak nie należy mówić i pisać po polsku oraz na łamach czasopism językoznawczych: "Poradnika Językowego" i "Języka Polskiego"). Najpełniejszą kodyfikację normy języka ogólnego dokonał S. Szober w Słowniku ortoepicznym (1937), po wojnie wydanym jako Słownik poprawnej polszczyzny (1958), pojawiły się też autorytety językoznawcze: W. Doroszewski prowadzący radiowy "Poradnik językowy" (od 1935) i Z. Klemensiewicz, autor "Pogadanek o języku". Po wojnie najważniejsze dla kultury języka stały się dwa problemy: upowszechnienie norm jęz. ogólnego w środowisku ludzi, których pierwszym językiem była gwara, oraz nowy opis jęz. ogólnego, przyjrzenie się jego odmianom funkcjonalnym i socjalnym i na tej podstawie sformułowanie zasad posługiwania się zróżnicowaną polszczyzną (np. problem nazw miejscowych na Ziemiach Odzyskanych). Powstały programy radiowe, telewizyjne, wydawnictwa, instytucje: Tow. Miłośników Języka Polskiego (z siedzibą w Krakowie, wydaje "Język Polski") oraz Tow. Kultury Języka (z siedzibą w Warszawie, wydaje "Poradnik Językowy"), Komisja Kultury Języka Komitetu Językoznawczego PAN, Komisja Kultury Słowa Tow. Naukowego Warszawskiego (od 1990). Kulturę jęz. upowszechniają również telefoniczne poradnie jęz. (pierwsza w Łodzi, 1964), tv audycja Ojczyzna-polszczyzna wrocławskiego językoznawcy
J. Miodka, radiowy poradnik "Czy mówisz po polsku?" warszawskiego językoznawcy A. Markowskiego, wydawnictwa książkowe, np. Zasady pisowni polskiej i interpunkcji ze słownikiem ortograficznym S. Jodłowskiego i W. Taszyckiego, Słownik ortograficzny języka polskiego PWN pod red. M. Szymczaka, Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego; kąciki porad językowych na łamach prasy regionalnej i ogólnopolskiej, działania lingwistów w środowisku dziennikarskim, telewizyjnym, radiowym, np. W. Pisarka, J. Bralczyka, konkursy ortograficzne.