(gr. psalterion = rodzaj instrumentu)
przekład bibl. Księgi psalmów Dawida; od średniowiecza do współczesności wyodrębnione jako modlitewniki z ksiąg ST. Pierwsze w lit. pol. przekłady p. pojawiły się w średniowieczu: Psałterz floriański (rękopiśmienny kodeks pergaminowy z 2. poł. XIV w., bogato i pięknie iluminowany, zawierający tekst psalmów w trzech językach: łac., pol., niem.), przeznaczony dla królowej Jadwigi, w plastycznej warstwie bowiem wyróżnia się tajemniczym monogramem, złożonym z dwóch gotyckich liter "m", obecnym w komnatach zamku na Wawelu; Psałterz puławski (2. poł. XV w.) o formacie codziennego modlitewnika, zawierający w jęz. cechy dialektu małopolskiego przekład łac. tekstu Wulgaty, wiernie odtwarzający strukturę bibl. prozy poetyckiej, odnaleziony w Puławach (XVIII w.) jako własność rodziny Czartoryskich. Renesansowe przekłady p.: W. Wróbla, M. Reja, J. Lubelczyka (wierszowane) oraz Psałterz Dawidów (1579) J. Kochanowskiego, poetycka parafraza łącząca harmonijnie dwie tradycje: judeochrześcijańską i horacjańską, typ modlitewnika ekumenicznego (ponadwyznaniowego, b. popularnego w XVI w.). W baroku pojedyncze psalmy przekładali M. Sęp Szarzyński, S. Grabowiecki, J. Wujek (jako część przekładu Biblii), Psalmodia polska W. Kochowskiego. W liryce współcz. autorami przekładów Księgi psalmów są m.in.: L. Staff, A. Kamieńska, R. Brandstaetter, M. Skwarnicki i laureat Nagrody Nobla Cz. Miłosz.