(gr. rythmós = rytm)
powtórzenie tych samych lub podobnych głosek wprzewidzianych zgóry lub wyczuwalnych wzakończeniach wyrazów wersu (w wierszu), np. wliryku lozańskim A. Mickiewicza Nad wodą wielką iczys-tą rymujące się wyrazy współbrzmią wformie gramatycznej wynikającej zidentyczności końcówek: czystą - przejrzystą, ryknął - zniknął. Wiersz pol. był od początku rymowany, dlatego słowo "rym" przez wiele wieków znaczyło tyle samo, co "wiersz", arymowanki (sztuka rymowania podporządkowana rozmaitym kryteriom) kojarzono jako stałe pary rymujących się wyrazów, np. ecie-pecie, łapu-capu, koszałki-opałki, hokus-pokus, chętnie wykorzystywane wpoezji ludowej, wtzw. rymach częstochowskich, wpoezji dziecięcej, wjęzyku potocznym, wliryce staropolskiej znalazły miejsce wtytule wierszy metafizycznych S. Grabowieckiego Rymy duchowne. R. pełnią wpoezji trzy podstawowe funkcje: wierszotwórczą (zaznaczają granice wersów ikomponują strofy), instrumentacyjną (formułują brzmieniową barwę wiersza) isemantyczną (podkreślają wartość znaczeniową rymujących się wersów kolejnych strof wiersza). Układ r. bywa najczęściej wyznacznikiem konstrukcji strofy, stąd wyróżniamy typowe wwierszu: r. końcowe, wewnętrzne, regularne, nieregularne, parzyste, przeplatane, okalające, lub ich różnorodną postać, np. asonanse, konsonanse, żeńskie, męskie, dokładne, niedokładne, bogate, ubogie, wyszukane.
- RYM, współdźwięczność...
- ni do rymu, ni do taktu, wsadź se dupę do kontaktu, ‘mówisz głupstwa’...
- rymać, „rymować, układać...