wteatrze tamtej epoki obejmuje dwa równoległe nurty: Teatro Olimpico - nazwa od autentycznego teatru rzym. odtworzonego wXVIw. wVicenzy wg projektu architekta A. Palladio (1508-80); przedsięwzięciu patronowała Akademia Olimpijska. T.O., inaczej scena pałacowa, malarska - działał wokresie odrodzenia, które naśladowało wzory rzym. Teatr przeniósł się do sali pałacowej, mimo to dalej miał półkolistą widownię. Bariery przestrzenne wymusiły tworzenie (malowanie) na płaszczyźnie prospektu jakiegoś wnętrza lub krajobrazu, stosując zasady perspektywy. Pojawia się nowa tendencja do zmiany dekoracji podczas przedstawienia mimo braku kurtyny. Jednak system symultanicznego ustawienia kilku dekoracji od razu, dla całej akcji, nadal się utrzymuje. Stosowano różne efekty mechaniczne oraz oświetleniowe do podkreślenia zjawisk fantastycznych. Ubiór sceniczny był zreguły okazały izbytkowny. Wutworach sielankowych postacie nosiły trykoty, które miały symulować nagość; scena elżbietańska (szekspirowska), "podwórzowa" - aktorzy pracowali zawodowo. Budynku teatralnego nie "wymyślono", lecz powstał na planie oberży, na dziedzińcu wewnętrznym, gdzie dawniej odprawiano przygodne przedstawienia. Dziedziniec otaczała piętrowa kryta galeria otwarta do wewnątrz, tworząca jakby loże zmiejscami siedzącymi. Scenę tworzyła estrada, ajej zaplecze odrębny budynek zbalkonem. Cecha charakterystyczna dla sceny elżbietańskiej to brak dekoracji isprzętów. Odwoływano się do umowności iwyobraźni widza. Ubóstwo scenerii równoważyły natomiast zbytek iokazałość kostiumów, taniec, muzyka, żartobliwe ipopisowe wstawki.
scena renesansowa
Słownik języka polskiego