techniki kompozytorskie dotyczące muzyki współcz. (postwebernowskiej), wktórych zastosowano całościową (totalną) organizację materiału muzycznego, tzn. porządkowanie wg praw serii nie tylko wysokości dźwięków, ale także pozostałych elementów muzyki: dynamiki, rytmiki, kolorystyki, artykulacji, agogiki. Wwielu kompozycjach łączy się z punktualizmem, precyzyjnie określając operowanie wyizolowanymi dźwiękami (pauzami) igrupami dźwięków. Przedstawicielami s. byli A. Schnberg, J.M. Hauer, A. Berg; stosowali również s. m.in.
O. Messiaen, P. Boulez, K. Stockhausen. Zob. też. dodekafoniczna muzyka, atonalność wmuzyce.