(1839-1907)
poeta franc., przedstawiciel parnasizmu, członek Akademii Francuskiej, laureat Nagrody Nobla wpierwszym roku jej przyznawania (1901). Wpoezji odznaczającej się precyzją formy iklarownością wyrazu zawarł własne niepokoje intelektualne, jakie odczuwał na drodze do sformułowania praw rządzących życiem moralnym człowieka: zbiory Stance iwiersze (1865), Samotność (1869), Daremna czułość (1875). Część jego twórczości znamionuje fascynacja współczesnymi zdobyczami nauki, zmącona jednak filoz. niepokojem, do tego nurtu należą poematy Przeznaczenia (1872), Sprawiedliwość (1878), Szczęście (1888).