(franc. symbolisme)
prąd artystyczny, charakterystyczny dla lit. przełomu wieków XIX/XX we Francji, Belgii, szczególnie wliryce S.Mallarmgo, M. Maeterlincka, P. Verlaine’a, A. Rimbauda iCh. Baudelaire’a, traktującej człowieka iświat jego przeżyć jako symbol prawdziwego bytu idealnego, operującej personifikacją, uosabiającą np. pojęcie duszy, śmierci, nirwany, wyrażającej to, "co niewyrażalne": nieskończoność, wieczność, absolut. Wliryce pol. nurt s. jest obecny jako forma nieuchwytnych nastrojów, mistyki, sfera podświadomości wpoezji L. Staffa, B. Ostrowskiej, K. Tetmajera, J. Kasprowicza ibraci S.iW. Korab-Brzozowskich, T. Micińskiego, wdramaturgii S. Wyspiańskiego, wballadach B. Leśmiana; wliryce międzywojnia wileńskich żagarystów ipoezji J. Czechowicza.