(1432-63)
franc. poeta późnego średniowiecza, student paryskiej Sorbony, wychowanek wuja kanonika, który dał mu nazwisko. V. prowadził awanturnicze życie, przebywał wwięzieniu wOrleanie, woczekiwaniu na ułaskawienie napisał wceli słynną Balladę wisielców (1462), dedykując ją przyjaciołom, opowiadał osobie wsytuacji powieszonego, którego przychodzą oglądać mieszczanie - pełniła więc ona funkcję ostrzegawczą. Poetyckim dziełem życia V. okazał się Wielki testament (1461, wyd. 1489), poetyckie pożegnanie ze światem, wktórym dzieli się poeta filoz. refleksją nad zmarnowaną młodością iprzemijaniem urody świata oraz nieuchronnością śmierci. Poemat składa się z173 ośmiowierszy przeplatanych długimi balladami, m.in. Ballada opaniach minionego czasu napisana dla matki, Żale pięknej płatnerki, ongiś uwielbianej przez całe miasto, dziś odrażającej staruchy, oraz Oudręce, beznadziei iżalu za zmarnowanym życiem; tematami ballad są życie, wino iuczucia obok świata nędzy, głodu, strachu, poniewierki, śmierci. Forma artystyczna poematu oryginalna, odznaczająca się wielką skalą uczuć, język pełni wnim funkcję ekspresyjną dzięki wulgaryzmom wballadach złodziejskich. Wielki testament zdobył popularność wrenesansie, potem ceniony przez romantyków.
- VILLON, François, przypuszczalnie...