(biol.)
przystosowanie się organizmu żywego do zmian w środowisku naturalnym, pozwalające na optymalne funkcjonowanie; rozróżnia się: a. fenotypową (osobniczą), która dotyczy cech nabytych osobnika i nie jest dziedziczona (np. wytwarzanie dużych, delikatnych liści przez roślinę rosnącą w cieniu, a grubych i mocniejszych przez roślinę tego samego gatunku rosnącą w pełnym słońcu) i a. genotypowa - dotyczy cech przystosowawczych nabytych przez populację i polega na stopniowych zmianach w puli genowej populacji; w fizjologii a. jest reakcją przystosowawczą organizmu, jego układu lub narządu na zmiany zachodzące w środowisku; skrajne zdolności a. do niskich temp. wykazują formy przetrwalnikowe niektórych wrotek i niesporczaków (do -192°C); niesporczaki są również wyjątkowo elastyczne wobec wys. temp. (150°C); w warunkach wysokiego ciśn. adaptują się dobrze wieloszczety, małże i ryby głębinowe żyjące na głęb. do 10 km (ciśn. 1000 atmosfer); niesporczaki mogą przez kilka miesięcy przebywać w próżni, natomiast dzikie gęsi mogą latać na wys. ok. 10 km, gdzie ciśn. atmosfer. wynosi zaledwie 0,3 atmosfery; a. do suszy: prapłetwiec może przebywać kilka lat w wyschniętym mule, a nasiona lotosu mogą kiełkować nawet po 2000 lat; brak tlenu żółwie wytrzymują przez 24 godz.; mrówki okazują się 200 razy odporniejsze od kręgowców na promieniowanie jądrowe, zaś bakterie Micrococcus radiodurans nawet 1000 razy odporniejsze od kręgowców (mogą występować w wodzie chłodzącej reaktory jądrowe).