(zool.)
rodzaj agonistycznego zachowania zwierząt, które ma zmusić przeciwnika do ucieczki; uwarunkowana oddziaływaniem popędu wściekłości; w stosunkach wewnątrzgatunkowych przejawia się poprzez imponowanie, walkę z rywalem (walki godowe, walki o miejsce w hierarchii) lub intruzem (walki terytorialne), obronę zagrożonego potomstwa oraz w sytuacji tzw. przeniesienia agresji na obiekt, który można zaatakować; w stosunkach międzygatunkowych, gdy obcy osobnik (najczęściej drapieżnik) przekroczy tzw. dystans krytyczny (dystans bezwzględnej obrony), jest walką w obronie własnej.