tkanka odznaczająca się zdolnością odpowiadania skurczem na bodźce płynące z układu nerwowego, a także na bodźce elektr., chem., mechaniczne; stanowi gł. składnik narządów ruchu (układ mięśniowy), serca oraz naczyń krwionośnych i narządów wewn. T. m. dzieli się na: szkieletową (poprzecznie prążkowaną), poprzecznie prążkowaną serca, i gładką. T.m. SZKIELETOWA zbudowana jest z długich, wielojądrzastych włókien mięśniowych o charakterystycznym poprzecznym prążkowaniu; ich dł. może dochodzić do kilkunastu cm, grubość wynosi 10-100 μm; wnętrze włókna wypełniają włókienka (tzw. miofibryle), składające się z odcinków jaśniejszych i ciemniejszych ułożonych na przemian, co daje wrażenie drobniutkiego prążkowania całego włókna; do mięśni szkieletowych zaliczamy wszystkie mięśnie narządu ruchu, mięśnie mimiczne twarzy, mięśnie języka, podniebienia, gardła, górnej części przełyku, krtani, mięśnie zewn. oka, mięśnie ucha i niektóre zwieracze przewodu pokarmowego i układu moczowego. T.m. GŁADKA składa się z komórek mięśniowych, tzw. miocytów, układających się ściśle obok siebie; tak ułożone komórki tworzą pęczki lub warstwy, przybierające postać błon mięśniowych; mięśnie gładkie występują w ścianie przewodu pokarmowego, w pęcherzyku żółciowym, w drogach oddechowych poniżej krtani, w drogach moczowych (pęcherz moczowy, moczowody), w narządach płciowych (macica, jajowody, pochwa), w skórze, w oku (jako mięśnie wewn. oka), w ścianach naczyń krwionośnych i limfatycznych. T.m. SERCA - .
- tkanka mięśniowa, tkanka zwierzęca, która...
- tkanki zwierzęce, zespoły komórek opodobnych...
- miocyt, tkanka mięśniowa.