Europejska Sieć ds. Ochrony Osób Życia Publicznego

– powstała ma podstawie decyzji Rady Unii Europejskiej z 28 listopada 2002 jako rezultat uznania przez państwa członkowskie Unii Europejskiej, że – abstrahując od zalecenia Rady z 6 grudnia 2001 w sprawie ustalenia wspólnej skali oceniania zagrożeń dla osób publicznych, które przybywają na terytorium Unii – nie istnieją ogólne przepisy prawne, normy lub podręczniki dotyczące ochrony osób publicznych, bez względu na to, czy reprezentują one państwa członkowskie, Wspólnotę czy też państwa trzecie, a możliwość ataków czy zamachów na takie osoby nie jest wykluczona. Ochrona mieści się w zakresie kompetencji państw członkowskich, do których osoby te przybywają. Środki ochronne danego państwa mają za podstawę wyłącznie obowiązujące przepisy prawa krajowego oraz postanowienia odpowiednich umów międzynarodowych. Z powodu rosnącej liczby podróży takich osób po terytorium unijnym stało się jednak konieczne określenie formalnych procedur komunikowania się ze sobą i wzajemnego konsultowania się właściwych organów krajowych. Sieć składa się z krajowych organów policji oraz innych organów odpowiedzialnych za ochronę osób publicznych. Każde państwo członkowskie ustanawia jeden punkt kontaktowy, o czym zawiadamia sekretarza generalnego Rady Unii Europejskiej. Nad prawidłowym funkcjonowaniem Sieci czuwa państwo członkowskie, które sprawuje w danym półroczu przewodnictwo w Unii Europejskiej. Kraje kandydujące oraz Europol mogą również stworzyć swoje punkty kontaktowe, które zostaną włączone w Sieć. Celami jej są: wspieranie wymiany informacji między organami do niej włączonymi, w szczególności wymiany ogólnych i specjalistycznych informacji i doświadczeń w zakresie ochrony osób publicznych oraz informacji na temat najlepszych kryteriów wyboru i kształcenia funkcjonariuszy organów odpowiedzialnych za ochronę osób publicznych; udzielanie pomocy przy opracowywaniu wspólnych sprawdzonych procedur stosowanych podczas czynności operacyjnych, dokonywanych przez organy znajdujące się w niej; wspieranie wzajemnego oddelegowywania funkcjonariuszy organów znajdujących się w Sieci; umożliwianie wymiany informacji i komunikacji między organami włączonymi w Sieć oraz formułowanie wspólnych stanowisk w następujących dziedzinach: formalności i wnioski o zezwolenie przez państwo goszczące na obecność na jego terytorium członków ochrony, którzy mają towarzyszyć przybywającej tam osobie, wspólne sposoby postępowania w celu zapobieżenia czynnym atakom i zamachom, łącznie z rodzajem i sposobem użycia w akcji funkcjonariuszy i środków pozostających do dyspozycji, protokoły dotyczące precedencji chronionych osób przy zmianie miejsca delegacji, współpraca z innymi właściwymi organami ścigania i innymi organami administracji publicznej, zalecenia dla mediów; wspieranie wymiany informacji operacyjnych, dokonywanej, zgodnie z krajowymi przepisami prawnymi, albo za pośrednictwem punktów kontaktowych, albo bezpośrednio między właściwymi organami, na temat stosowania środków bezpieczeństwa w przypadkach, w których ochrona danej osoby musi być zapewniona w dwóch lub więcej państwach członkowskich.