– współpraca w ramach WPZiB jest współpracą międzyrządową, opartą na jednomyślnym podejmowaniu decyzji. Inicjatywę ustawodawczą mają zarówno państwa członkowskie, jak i Komisja Europejska. W obszarze tym obowiązują następujące regulacje prawne: akty prawne przyjęte w oparciu o tytuł V Traktatu o Unii Europejskiej, konkluzje Rady Europejskiej odnoszące się do drugiego filaru; współpraca z krajami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi; ochrona dyplomatyczna i konsularna, stosunki z krajami trzecimi; sankcje i inne środki negatywne oraz konkluzje Rady Unii Europejskiej w dziedzinie WPZiB. 29 maja 1998 odbyła się sesja wielostronna, a 2 czerwca dwustronna sesja przeglądu prawa. Przewodniczącym polskiej delegacji był Andrzej Ananicz, sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Stanowisko negocjacyjne zostało przekazane 1 września 1998, a formalne otwarcie negocjacji nastąpiło 10 listopada. Tymczasowe zamknięcie działu nastąpiło 6 kwietnia 2000. W stanowisku negocjacyjnym Polska zadeklarowała gotowość przyjęcia pełni praw i obowiązków wynikających z członkostwa we WPZiB oraz potwierdziła zbieżność polskiej polityki zagranicznej z polityką unijną. Udział Polski we Wspólnej Europejskiej Polityce Bezpieczeństwa i Obrony nie był przedmiotem negocjacji akcesyjnych. Zgodnie z postanowieniami podjętymi podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Feira w czerwcu 2000 Polska uczestniczy w rozwoju WEPBiO w ramach formuły „15+6” (Unia Europejska i europejscy członkowie NATO nienależący do Unii) oraz „15+15” (Unia Europejska, dwanaście państw kandydujących, Turcja, Norwegia i Islandia). Polska chciałaby także uczestniczyć w tworzeniu europejskich sił szybkiego reagowania, deklarując udział dwóch batalionów żołnierzy wojsk lądowych, lotniczą grupę poszukiwawczo-ratowniczą, dwa trałowce, okręt poszukiwawczo-ratowniczy oraz oddział żandarmerii wojskowej (łącznie 1532 żołnierzy).
- obszary negocjacyjne, – tematyczne grupowanie...