– prawodawstwo Unii Europejskiej w tym zakresie zakazuje wprowadzania jakichkolwiek ograniczeń swobody przepływu kapitału (rozumianego jako transfer środków finansowych niezwiązanych z przepływem towarów lub usług) pomiędzy państwami członkowskimi, a także w stosunkach z państwami trzecimi. Oznacza to, że wszelkie kontrole wwozu lub wywozu dewiz mogą być prowadzone jedynie w celach statystycznych, administracyjnych lub egzekwowania przepisów podatkowych i nie mogą prowadzić do ograniczenia swobody. Dział ten obejmuje też kwestię nabywania nieruchomości, zapobiegania praniu brudnych pieniędzy oraz płatności elektronicznych. W prawie polskim zagadnienia te uregulowane są przede wszystkim ustawą Prawo dewizowe, która weszła w życie 1 października 2000, oraz Ustawą z dnia 16 listopada 2000 o przeciwdziałaniu wprowadzania do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych b…dź nieujawnionych źródeł. Natomiast zasady nabywania nieruchomości przez cudzoziemców uregulowane są ustawą z 24 marca 1920, która jest niezgodna z dyrektywą Rady 88/361/EEC, ponieważ uzależnia nabycie nieruchomości przez cudzoziemców od uzyskania zezwolenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Sesja wielostronna przeglądu prawa odbyła się 4 grudnia 1998, natomiast sesja dwustronna 11 grudnia 1998. Przewodniczącym polskiej delegacji był Krzysztof J. Ners, podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów. Negocjacje w tym obszarze należały do najdłuższych, rozpoczęły się 15 lipca 1999, zakończyły natomiast 22 marca 2002. Stanowisko polskie charakteryzowało się dużą zmiennością, początkowo Polska postulowała wprowadzenie pięcioletniego okresu przejściowego w zakresie nabywania nieruchomości na cele inwestycyjne oraz osiemnastoletniego w zakresie nabywania nieruchomości rolnych i leśnych. Argumentowała to względami historycznymi (obawa społeczeństwa przed nadmiernym wykupem ziemi przez cudzoziemców, zwłaszcza przez Niemców, oraz brak uregulowania kwestii własności nieruchomości rolnych szczególnie na dawnych tzw. ziemiach odzyskanych) i ekonomicznymi (zagrożenie spekulacją nieruchomościami). Strona wspólnotowa nie zgadzała się na objęcie okresem przejściowym nieruchomości z przeznaczeniem na inwestycje, gdyż w zbyt dużym stopniu ograniczyłoby to funkcjonowanie Jednolitego Rynku Europejskiego, i dlatego zaproponowała wszystkim kandydatom jednakowe warunki: pięć lat okresu przejściowego na nabywanie tzw. drugich domów i siedem lat na nabywanie nieruchomości rolnych i leśnych, z wyłączeniem rolników indywidualnych prowadzących w nowych państwach członkowskich działalność rolniczą na zasadzie samozatrudnienia. Po długich negocjacjach i częstej zmianie stanowiska stron ostatecznie Polska uzyskała zgodę na wprowadzenie dwóch okresów przejściowych: pięcioletniego okresu przejściowego na nabywanie przez obywateli Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego tzw. drugich domów (zgodnie z ustawą oznacza to konieczność uzyskania zezwolenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na nabycie nieruchomości), z wyjątkiem cudzoziemców zamieszkałych na terenie Polski przez cztery lata przed nabyciem nieruchomości z tej kategorii wyłączone są nieruchomości rekreacyjne nabywane w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Drugi okres przejściowy dotyczy nabywania przez obywateli Unii i EOG nieruchomości rolnych i leśnych. W tej kwestii Polska otrzymała dwunastoletni okres przejściowy, który jednak nie obejmie rolników indywidualnych podejmujących działalność na zasadzie samozatrudnienia. Mogą oni nabyć ziemię na własność pod warunkiem jej dzierżawy i uprawiania przez siedem lat w województwach warmińsko-mazurskim, pomorskim, kujawsko-pomorskim, zachodniopomorskim, lubuskim, wielkopolskim, dolnośląskim i opolskim. W pozostałych województwach okres ten wynosi trzy lata. W związku z tym, że przez cały czas trwania okresu przejściowego będą utrzymane zezwolenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na nabywanie nieruchomości, Polska zobowiązała się do wprowadzenie jasnych, przejrzystych, stabilnych i obiektywnych kryteriów ich przyznawania.
- obszary negocjacyjne, – tematyczne grupowanie...