(screening) – właściwe negocjacje o członkostwo w Unii poprzedzone były fazą tzw. screeningu, czyli przeglądu ustawodawstwa kraju kandydującego pod kątem jego zgodności z dorobkiem prawnym Unii Europejskiej. Zgodnie z praktyką sprawdzoną podczas wcześniejszych rozszerzeń całość unijnego prawa podzielono na trzydzieści jeden obszarów negocjacyjnych, z czego procesowi screeningu poddano dwadzieścia dziewięć rozdziałów (rozdział 30. Instytucje oraz 31. Inne nie podlegają przeglądowi prawa). Do przeprowadzenia screeningu z krajami z pierwszej grupy, wyznaczonymi na posiedzeniu Rady Europejskiej w Luksemburgu, Unia Europejska utworzyła specjalny Zespół Zadaniowy do spraw Negocjacji Akcesyjnych – Task Force for Accession Negotiations, czyli TFAN, który podlegał Komisarzowi ds. Rozszerzenia. Do jego obowiązków należało poszukiwanie rozwiązań problemów pojawiających się w trakcie negocjacji oraz pośredniczenie między instytucjami a państwami członkowskimi Unii oraz Unią a państwami kandydującymi. Ze strony Wspólnoty Europejskiej przeglądu dokonywały dyrekcje generalne Komisji Europejskiej odpowiedzialne za dany obszar negocjacyjny, a w przypadku przeglądu ustawodawstwa w ramach drugiego i trzeciego filaru Komisję Europejską wspomagały Prezydencja oraz państwa członkowskie. P.p. dla danego obszaru negocjacyjnego odbywał się w Brukseli i składał się z dwóch etapów: sesji wielostronnej i dwustronnej poprzedzonych spotkaniem uzgodnieniowym w kraju kandydata. Celem p.p. jest zidentyfikowanie potencjalnych problemów negocjacyjnych przez usystematyzowanie całości unijnego prawa na trzy kategorie: akty prawne już przyjęte do ustawodawstwa krajowego i takie, których przyjęcie nie stwarza większych problemów (kategoria I); akty prawne, których przyjęcie stwarza pewne problemy techniczne, lecz mimo to zostaną wdrożone do prawa krajowego przed przewidywaną datą członkostwa (kategoria II) oraz akty prawne wymagające negocjacji (kategoria III). Rezultatem takiej systematyzacji jest lista rozbieżności między prawem polskim a prawem wspólnotowym, stanowiąca podstawę opracowania stanowiska negocjacyjnego. Przegląd ustawodawstwa polskiego rozpoczął się 27 kwietnia 1998, trwał do 5 listopada 1999 i obejmował acquis communautaire powstałe do marca 1998. Na początku 2000 rozpoczął się natomiast przegląd ustawodawstwa unijnego powstałego po marcu 1998, miał on uproszczony przebieg, ponieważ praktyka pokazała, że Komisja dołączała najnowsze acquis do Listy A, tj. spisu aktów prawnych stanowiących podstawę screeningu. Przegląd prawa przy obecnym rozszerzeniu o kraje Europy Środkowo-Wschodniej przybrał formę spotkań ekspertów z kraju kandydującego i z Komisji Europejskiej. Tym screening różni się od właściwych negocjacji, w których partnerem w rozmowach są przedstawiciele piętnastu państw członkowskich.
- spotkanie uzgodnieniowe, – spotkanie organizowane...
- Międzyresortowy Zespół do spraw Przygotowania Negocjacji Akcesyjnych z Unią Europejską, – instytucja odpowiedzialna...
- obszar negocjacyjny nr 21, Polityka regionalna i koordynacja instrumentów strukturalnych, – podstawowym celem...