– Wspólnota Europejska uzyskała kompetencje w zakresie readmisji na mocy traktatu z Amsterdamu. W konkluzjach wydanych po szczycie w Tampere Rada Europejska poprosiła Radę Unii Europejskiej o zawarcie umów readmisyjnych między WE a odpowiednimi państwami trzecimi lub grupami państw trzecich albo o zamieszczenie klauzul standardowych w innych umowach między tymi stronami. Problem readmisji osób nielegalnie przebywających w jednym z państw członkowskich przez kraje pochodzenia tych osób pojawił się w pracach instytucji wspólnotowych jeszcze przed wejściem w życie traktatu amsterdamskiego. Rada Unii Europejskiej skierowała do państw członkowskich zalecenie z 30 listopada 1994 dotyczące wzorcowego projektu bilateralnej umowy readmisyjnej między państwem członkowskim a państwem trzecim oraz zalecenie z 24 lipca 1995 dotyczące wytycznych do opracowania protokołów wykonawczych do umów readmisyjnych. Za podstawę opracowania tych aktów posłużyła pierwsza umowa readmisyjna z państwem trzecim, tj. multilateralna umowa o readmisji z 29 marca 1991 między Polską a państwami Grupy Schengen. Umowa ta – korespondująca z mechanizmami ustanowionymi w konwencjach z Schengen i konwencji dublińskiej – została uznana za rozwiązanie modelowe i stała się impulsem do zawierania późniejszych bilateralnych umów readmisyjnych między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a państwami trzecimi. 2 grudnia 1999 Rada Unii Europejskiej podjęła uchwałę w sprawie klauzul readmisyjnych w umowach zawieranych przez WE oraz umowach mieszanych. Uchwała ta jest wynikiem wejścia w życie traktatu amsterdamskiego i związanej z tym konieczności dostosowania sformułowanych w 1995 wzorcowych klauzul readmisyjnych do nowego stanu prawnego. Klauzule te mają być włączane do wszystkich umów WE oraz umów między WE i jej państwami członkowskimi z jednej strony a państwami trzecimi z drugiej strony. Zob. też readmisja.
- readmisja, – przyjęcie przez...
- cudzoziemcy, obywatele innego kraju...